De herinneringsdoos

Een paar jaar geleden was er een serie op tv van de KRO: ‘Liefde voor later’ genaamd. Dit programma werd gepresenteerd door Anita Witzier, zelf dochter van een uitvaartondernemer. Zeven terminale zieken stelden tezamen met Anita een herinneringsdoos samen. Knuffels van de zieken, plukken haar, brieven, kledingstukken, knuffeldekens etc. werden in de dozen gedaan. Herinneringen voor de nabestaanden. Het dagblad Trouw schoot dit programma af! Want hoe kon het zo zijn, dat men zich in Hilversum niet meer de ethische vraag stelde of je (kinder)leed zo genadeloos mag registreren. 'Peilloos verdriet levert torenhoge kijkcijfers op!' zo schreef men in Trouw. En zo had ik het nog niet bekeken. Ik was inderdaad een van de velen, die in vervoering raakte door dit programma. Achteraf echter, kan ik mij zeer goed vinden in de mening van de journalist in het voornoemde dagblad. Begin vorig jaar kwam ik bij goede vrienden van een collega; meneer Lucas was overleden op 71-jarige leeftijd. Een echte familieman. Lieve echtgenoot,(schoon)vader en opa. Wat een verdriet! Wij, als team van de Dunweg groep, hebben samen met het gezin een prachtige uitvaart voor hem georganiseerd. Ik werd in het hart gesloten door Klazien, zijn echtgenote.

Onlangs vroeg Klazien mij bij haar langs te komen om een wilsbeschikking voor haar op te stellen. Klazien vertelde mij dat zij op jonge leeftijd haar moeder had verloren en nooit een plekje had gehad om te kunnen rouwen, terwijl zij dit zo nodig had om haar verdriet een plaatsje te kunnen geven. Anders dan Lucas, wilde zij dan ook graag begraven worden. Zo krijgen haar kinderen en kleinkinderen een plek waar zij haar kunnen bezoeken. De urn van Lucas zal in haar graf worden bijgezet.

Hoe mooi was het, dat ik bij Klazien kwam en zag dat zij voor haar Lucas een prachtige reiskoffer had gekocht en hier een herinneringskoffer van had gemaakt. In deze koffer stond het tasje van ‘Dunweg’ dat zij van ons had gekregen en allerlei andere persoonlijke spulletjes van Lucas die zo bij hem hoorden. Dit keer was deze ‘herinneringsdoos’ niet gevuld door de overledene, maar door de nabestaande! Zo is Lucas toch nog bij Klazien. Het maken van de koffer was voor Klazien een klein stukje rouwverwerking geweest. Prachtig vind ik dit! Astrid Warmerdam

(Blog is geplaatst met toestemming van nabestaanden)