De kleine boodschapper

De roodborst. Dat dappere vogeltje, dat met zijn oranjerode borst in één keer je uitzicht opvrolijkt. Én je humeur. Lopend door het park, genietend van je tuin of… tijdens een bezoek aan de begraafplaats.

Dat laatste horen we geregeld: mensen die tijdens het bezoek aan hun overleden dierbare, opmerken dat er dan opvallend vaak ook een roodborst op bezoek komt. Een roodborstje dat pontificaal op de grafsteen gaat zitten. En dan weer naar een bankje fladdert en toch weer terug fladdert naar het graf. Dat gaat maar door. Heeft dat iets te zeggen?

En inderdaad. Voor veel mensen hebben roodborstjes een spirituele betekenis: zij zouden de boodschappers van overleden personen zijn. Zo’n roodborst tegenkomen wanneer je net op bezoek bent bij het graf van bijvoorbeeld je geliefde oma, zou dan zijn alsof oma naast je zit, naar je verhalen luistert en jou goede raad geeft. Het sterkt je in je gevoel dat je dierbare nog altijd onder ons is en je voelt je even minder alleen.

Hoewel ik zelf helemaal niet met die speciale gedachte naar een roodborst kijk, voel ik wél een diepe verbinding met de natuur. En word ook ik blij van dit opvallende vogeltje, dat zelfs eens mijn tuin had uitgekozen om in te broeden en de jongen in groot te brengen. Wat voelde ik mij toen bevoorrecht en dankbaar. Maar ook dit schattige vogeltje heeft niet altijd het geluk aan zijn zijde. Dit besefte ik met een “Oh nee!” toen ik het dood in de tuin zag liggen. Gezien de plaats waar het lag - voor de tuindeur - moet het een raamslachtoffer geweest zijn. Hij had de grote ‘boem’ duidelijk niet overleefd.

Met al m’n natuurmomenten was dit zeker niet mijn eerste dode vogel. Wél mijn eerste dode roodborst. En op de een of andere manier voelde dat bijzonder ongemakkelijk. Anders dan anders. Alsof dit eigenlijk niet zou moeten kunnen. (Zou ik onbewust dan tóch een zekere spirituele gedachte bij dit vogeltje hebben…?) Hoe het ook zij, de roodborst heeft niet het eeuwige leven. De vergankelijkheid van het leven lag hier letterlijk voor mijn voeten. Het deed me spontaan mijmeren over vroeger. Herinneringen aan goede en verdrietige tijden kwamen voorbij.

Maar het komt en het gaat en het gaat en… het komt! Want niet zo heel lang hierna, stond ik weer voor het raam te genieten van een roodborst die gezellig door de tuin aan het scharrelen was en van de ene naar de andere kant fladderde.

Als het dan tóch een boodschapper moet zijn, dan is dit misschien zijn boodschap: het leven gaat door. Zo is het en zo zal het altijd zijn.

Desalniettemin… wanneer míjn einde komt, dan zou het toch mooi zijn als er een roodborstje is dat dáár even bij stil zal staan.

Marjori Hong